Uzasadnienie (4 wiersze uzasadniające potrzebę zastosowania rozwiązania)

Dermatoskop jest ręcznym urządzeniem wspomagającym widzenie, którego specjalista może użyć do badania i diagnozowania zmian skórnych i chorób, takich jak czerniak, zespół Blau, actinic prurigo, zespół złuszczającej się skóry, argyria, protoporfiria erytropoetyczna, lamellar ichthyosis, harlequin ichthyosis... Może również pomóc profesjonaliście w badaniu skóry głowy, włosów i paznokci. Dermoskopia to nieinwazyjna technika in vivo stosowana głównie do badania zmian skórnych. Dermatoskopia, epiluminescencja, mikroskopia, mikroskopia światła padającego i mikroskopia powierzchni skóry są synonimami. Dermoskopia jest wykonywana za pomocą ręcznego instrumentu zwanego dermatoskopem.

Cechy rozwiązania (jak działa rozwiązanie)

Dermatoskop wykorzystuje światło i powiększenie, aby pomóc dermatologowi zobaczyć, jak wygląda skóra danej osoby w sposób bardziej szczegółowy. Dermatoskopy pomagają pokazać szczegóły w zewnętrznej warstwie skóry, które nie byłyby widoczne gołym okiem. Dermatoskop funkcjonalnie symuluje soczewkę powiększającą, z dodatkowymi cechami w postaci znacznie większego powiększenia i regulowanego, wbudowanego systemu oświetlającego. Soczewka ręczna, nawet z wbudowanym oświetleniem, nie może umożliwić wizualizacji poza powierzchnią skóry z powodu odbicia i rozproszenia światła od warstwy rogowej. Dermatoskop może ocenić struktury do głębokości skóry właściwej siateczkowej i zarejestrować obrazy w celu ich późniejszego porównania. Podstawową zasadą dermoskopii jest transiluminacja zmiany w celu zbadania jej w dużym powiększeniu, aby uwidocznić subtelne cechy. Światło padające na powierzchnię taką jak skóra może być odbite, załamane, rozproszone i/lub pochłonięte. Właściwości fizyczne skóry mają wpływ na te zjawiska. Większość światła padającego na suchą, łuszczącą się skórę ulega odbiciu, natomiast gładka, tłusta skóra przepuszcza światło, które dociera do głębszych warstw skóry właściwej. Nałożenie na skórę płynu łączącego lub immersyjnego (jak olej mineralny, ciekła parafina, żel do ultradźwięków lub komercyjne roztwory na bazie 70% alkoholu) zwiększa przezierność i poprawia widoczność podpowierzchniowych struktur skóry badanej zmiany. Do zasadniczych elementów dermatoskopu należą: 1) zestaw achromatycznych soczewek o powiększeniu od 10× do 200× lub nawet większym, 2) wbudowany układ oświetlający złożony z lamp halogenowych umieszczonych w obrębie ręcznego egzemplarza oraz 3) źródło zasilania w postaci baterii lub wymiennych uchwytów.

Najnowsza generacja dermatoskopów posiada wbudowane polaryzatory krzyżowe, które filtrują światło rozproszone z obwodu, redukują odblaski i pozwalają na wizualizację struktur podścieliska bez konieczności stosowania płynu łączącego. Niektóre dermatoskopy mają wbudowany system fotograficzny z oprogramowaniem wspomagającym do przechwytywania i przechowywania obrazów. Dla dermatoskopów bez wbudowanych systemów dostępne są specjalne adaptery umożliwiające podłączenie do aparatów cyfrowych. Zaawansowane urządzenia posiadają systemy mapowania całego ciała do szczegółowej analizy i śledzenia zmian skórnych w czasie. Nowsze urządzenia ręczne mogą być podłączone do smartfonów, co ułatwia przechwytywanie i dokumentację obrazów.

Dermatoskopy mogą być z lub bez wbudowanego urządzenia do przechwytywania obrazu. Prosty dermatoskop ręczny wygląda jak szersza wersja otoskopu i nie posiada wbudowanej kamery. Dermatoskopy z funkcją przechwytywania obrazu mają specjalną soczewkę, którą montuje się na konwencjonalnej lub cyfrowej kamerze. Dermatoskopy z wideodermatoskopem USB (United Serial Bus) posiadają kamerę wysokiej rozdzielczości zamontowaną na końcówce, która umożliwia wizualizację obrazu na ekranie komputera oraz przechwytywanie filmów. Zaawansowane dermatoskopy, oprócz możliwości przechwytywania obrazu, posiadają również możliwości analityczne.

Dermoskopię można wykonać techniką bezkontaktową lub kontaktową. W technice kontaktowej, szklana płytka instrumentu dotyka zmiany poprzez płyn łączący. W technice bezkontaktowej, spolaryzowana krzyżowo soczewka pochłania całe rozproszone światło i pozwala na przejście tylko światła w jednej płaszczyźnie, bez kontaktu soczewki ze skórą. Technika kontaktowa daje lepsze oświetlenie i rozdzielczość. Zaletą techniki bezkontaktowej jest zapobieganie zakażeniom między pacjentami.  Unikanie zakażeń krzyżowych w przypadku dermoskopii kontaktowej polega na zastosowaniu bariery w postaci folii samoprzylepnej lub taśmy klejącej na zmienionej chorobowo skórze.

Mimo że pojawienie się wysokiej jakości dermatoskopów z polaryzatorami sprawiło, że stosowanie płynów łączących i dermoskopii kontaktowej stało się niemal zbędne, warto mieć świadomość tej koncepcji. Płyn łączący zwiększa przezierność warstwy rogowej naskórka, ułatwiając obrazowanie głębszych struktur. Wiele substancji może pełnić tę funkcję, w tym olej mineralny, etanol, parafina ciekła i żel do EKG/USG. Ten ostatni pozostaje najczęściej stosowanym w obecnych czasach płynem łączącym, zwłaszcza w onychoskopii.

Ostatnie udoskonalenia w produkcji dermatoskopów obejmują - zmniejszenie wymiarów i masy urządzenia, łączność wi-fi dla dermatoskopów USB, cyfrową analizę obrazu oraz próby włączenia sztucznej inteligencji w celu stworzenia zautomatyzowanej jednostki diagnostycznej.

Korzyści z rozwiązania

Dermascope umożliwia wizualizację podpowierzchniowych struktur skóry niewidocznych gołym okiem. Obrazy dermoskopowe mogą być fotografowane lub rejestrowane cyfrowo w celu przechowywania lub sekwencyjnego monitorowania zmian. Może pomóc w identyfikacji zmian i różnicowaniu zmian melanocytowych od zmian dysplastycznych, czerniaków lub nieczerniakowych nowotworów skóry, takich jak rak podstawnokomórkowy lub rak płaskonabłonkowy. Ponadto, w ciągu ostatnich kilku lat, zastosowanie dermoskopii rozszerzyło się o wykorzystanie jej do diagnostyki zaburzeń dermatologicznych, w tym dermatoz zapalnych, dermatoz barwnikowych, dermatoz zakaźnych oraz zaburzeń dotyczących włosów, skóry głowy i paznokci. Ponieważ użyteczność dermoskopii wciąż się rozszerza, lekarze prawie wszystkich specjalności powinni znać tę prostą, nieinwazyjną i wydajną technikę diagnostyczną. W trakcie zajęć omówione zostaną różne zastosowania dermoskopii w wielu specjalnościach oraz podkreślona zostanie rola międzybranżowej opieki opartej na pracy zespołowej.

Użycie dermaskopu może doprowadzić do potwierdzenia diagnozy klinicznej, często unikając konieczności wykonania biopsji skóry. Chociaż biopsja skóry i korelacja kliniczno-patologiczna (CPC) pozostają złotym standardem w diagnostyce skórnej, dermoskopia często pomaga w różnicowaniu klinicznym w przypadkach, gdy identyfikuje wyraźny wzór. Jej zastosowanie jest najbardziej popularne w różnicowaniu między znamionami melanocytowymi a czerniakami. Jednakże wskazania do dermoskopii stale się poszerzają i obejmują ocenę zaburzeń owłosienia, ogólnych zaburzeń barwnikowych, guzów przydatków, zaburzeń zapalnych, takich jak łuszczyca i liszaj płaski, a także do oceny przed i po zabiegach terapeutycznych. W obecnym schemacie rzeczy stopniowo przechodzimy od CPC do korelacji kliniczno-dermoskopowo-patologicznej (CDPC).

Wymagania dotyczące umiejętności (do korzystania z rozwiązań przez pracowników służby zdrowia i opieki społecznej)

Dermoskopia nie jest przeznaczona wyłącznie dla dermatologów, umiejętność tę powinni nabyć i dostosować do swoich potrzeb także inni specjaliści, zwłaszcza lekarze ogólni/rodzinni, pediatrzy i dermatochirurdzy. Szczególnie pediatrzy powinni zapoznać się z dermoskopią, ponieważ jej nieinwazyjna i atrakcyjna wizualnie właściwość oraz obrazy sprawiają, że interakcja pediatry z niespokojnym dzieckiem jest o wiele bardziej komfortowa.

Wykorzystanie dermoskopii przez lekarzy ogólnych jest bardzo niskie. Wpływ subspecjalizacji i wykorzystania dermatoskopii ma duży wpływ na dokładność diagnozy czerniaka wśród lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej na całym świecie. Niestety, wiele barier spowodowało bardzo niskie wykorzystanie dermoskopii przez lekarzy ogólnych/rodzinnych. Niektóre z tych barier to: koszty dermoskopii - zarówno koszty sprzętu, jak i stosunkowo niewystarczająca refundacja za jej stosowanie w praktyce, konieczność szkolenia w zakresie dermoskopii, brak informacji o zasobach edukacyjnych oraz niechęć do inwestowania czasu, zarówno na szkolenie, jak i na stosowanie dermoskopii w praktyce.

Aby móc korzystać z dermaskopu, profesjonalista musi nabyć określone umiejętności obrazowania, oprócz podstawowej wiedzy na temat obsługi komputera/laptopa, podstawowej wiedzy na temat połączenia internetowego i podstawowego poziomu biegłości technologicznej.